زکات عشقی که داری!

سلام و امیدوارم زندگی متأهلانه خوبی داشته باشید.

این اولین پست من در مورد افراد متأهل هست و شاید زود باشد که با این موضوع شروع کنم ولی اولویت ذهنی که این موضوع برای من داشت باعث شد که دلم را به دریا بزنم...

زکات یعنی به واسطه ی امکاناتی که برای شما فراهم است باید هزینه ای را پرداخت کنید. شاید این معنی دقیق فقهی زکات نباشد ولی برای تقریب به ذهن این معنی را در نظر می گیریم. به عنوان مثال به واسطه ی آب و سایر امکاناتی که کشاورزان استفاده می کنند باید زکات پرداخت کنند.

شما متأهل هستید و از طرف خداوند متعال آسایش و سکینه کنار همسرتان برای شما فراهم شده است. برای هر دونفرتان آرزوی سلامتی و عاقبت به خیری دارم ولی آیا هیچ از خودتان پرسیده اید که چه هزینه ای در قبال این آرامش باید به جامعه پرداخت کنید؟

قبل از پاسخ، چند سوال می پرسم،

آیا تا به حال دست همسرتان را گرفته اید؟

آیا تا به حال در خیابان، دست همسرتان را گرفته اید؟

آیا تا به حال سرتان را روی پای همسرتان گذاشته اید؟

آیا تا به حال در پارک، سرتان را روی پای همسرتان گذاشته اید؟

آیا تا به حال همسرتان را در آغوش گرفته اید؟

آیا تا به حال در یک محیط عمومی، همسرتان را در آغوش گرفته اید؟

پاسخ های شما به سوالات بالا مبنای بحث من در این یادداشت است. تفکیکی که افراد متأهل بین محیط منزل و جامعه قائل می شوند، در حقیقت هزینه ای است که موظف اند برای آرامش همسردار بودنشان بپردازند.

هرچند که جامعه از نظر من یعنی هر فضایی خارج از حریم دو زوج؛ که می تواند حتی محیط خانواده های اول خودشان هم باشد. آیا تا به حال حواستان به نگاه های خواهر یا برادر مجردتان بوده وقتی در جمع، دستتان را دور شانه همسرتان حلقه می کنید و یا وقتی دست همسرتان را در خیابان گرفته اید، اصلاً حواستان هست که دختران مجردی که در آن محیط هستند و نگاهشان به دست شما خیره مانده، چه فشار مضاعفی را باید تحمل کنند؟

وقتی تلفنی با همسرتان صحبت می کنید، اصلاً دقت می کنید که افراد مجردی آن جا هستند و ابراز عشق شما تا چه حد می تواند بر فکر آن ها اثر بگذارد؟

به شما می گویم!

این اثر خوبی نخواهد بود!

در جمع هایی که مجردها هستند، از شوهرتان تعریف نکنید!

مدام اسم شوهرتان را تکرار نکنید، محمد این را گفت، حسین عاشق این غذاست، امیر این کار را کرد...

شما فارغ از ازدواجتان هم هویت دارید!

مواظب نگاه هایی که به شماست باشید.

شما مسئول قلب دختر های اطرافتان هم هستید!

خودت باش!

یه حدیثی دارن حضرت امیرالمومنین(ع) که خیلی جالبه برام... مولا علی(ع) می فرمایند: «مَثَل زن، مَثَلِ دنده ی کجی است که اگر به همین صورت بماند، موجب سود و منفعت است اما اگر راست شود،(یعنی اگر کجی را برطرف کنی) می شکند»

من نمی دونم چرا خیلی از خانم ها این حدیث رو دوس ندارن! و اونو توهین یا تحقیر به مقام زن تلقی می کنن... (شاید هم برای این دسته از زن ها، این حدیث تداعی کننده ی اون جمله ی مشهور از کتاب مقدس(عهد عتیق)ه که در اون زن، خلق شده از دنده ی چپ آدم دونسته شده و خب یه جورایی اینطور القا می کنه که زن طفیلیِ مَرده در حالی که طبق آموزه های اسلامی، اصلاً اینطور نیست و زن و مرد هر دو از یک گل آفریده شدند و این حدیث مولا(ع) هیچ ربطی به اون آموزه ی غلط یهودی-مسیحی نداره) به نظر من اتفاقاً خیلی هم حدیث قشنگیه... خداییش من وقتی اینو از مولا علی(ع) شنیدم، یه جور حس شیک(!) بهم دست داد...!

به نظر من، مردها با فشارها و سختی های مختلف زندگی می تونن پرورده بشن و بالا پایین بشن و خوب یا بد بشن و خلاصه تغییر کنن... وقتی بخوای یه مردی رو تغییر بدی، می تونی با انواع فشارها اونو رام کنی و به کاری مجبورش کنی که احیاناً خوشش نمیاد... بلاخره بعد از یه مدتی همونی میشه که تو می خوای... یا حتی خود اون مرد با فشار آوردن و نقش بازی کردن و سختی کشیدن می تونه خودشو تبدیل کنه به چیز دیگه ای که باید بهش برسه... مثلاً قوی تر بشه... شجاع تر بشه.. در یک کلام، مردتر بشه...

ولی یه دختر یا یه زن اصلاً اینطور نیست... به نظر من برای یه دختر بدبختی و زجر دقیقاً از وقتی شروع می شه که بخواد خودش نباشه... بخواد تغییر کنه، یکی دیگه بشه... و به نظرم این حدیث مولا(ع) خطاب به مردها دقیقاً متذکّر همین نکته ست... به خاطر همینه که ما احادیث فراوانی داریم در مورد «مدارا» با زنان... حدیثی نداریم که در اون گفته شده باشه زن رو تغییر بده یا تربیت کن یا تحت فشار بذار... اما تا دلت بخواد حدیث داریم در راستای مدارا و محبت به زن... علتش هم همینه که حضرت علی(ع) فرمود... زن با مدارا شدن، خودش باقی می مونه و وقتی یک زن خودش باشه، می تونه از تمام ظرفیت زنانگی ش استفاده کنه... در نتیجه هم خودش از زندگی لذت ببره و هم جامعه ی اطرافش رو سرشار از نشاط و سرزندگی و رحمت و محبّت کنه...

پس مواظب خودت باش... مواظب باش در میون امواج زندگی، وارد جریاناتی نشی که در اون مجبور بشی کارهایی بکنی که دوس نداری... مجبور بشی از افرادی اطاعت کنی که ازشون خوشت نمیاد... مجبور بشی نقش بازی کنی... مجبور بشی تحقیر بشی... مجبور بشی فشارها و سختی های روحی و جسمی بیش از حد تحمل کنی... وقتی ظرفیتت تموم میشه، حتماً بگو... وقتی کاریو نمی تونی انجام بدی یا نمی کشی، به زبون بیار... وقتی تحمل چیزیو نداری یا وقتی خسته شدی، اون چیز رو رها کن... بذار بقیه بدونن نمی تونی و نمی خوای... وقتی دردی داری، بگو... در یک کلام! مواظب باش طوری نشه که مجبور بشی خودت نباشی... اون وقته که می شکنی... و زنی که بشکنه، دیگه هرگز نمی تونه به حالت اولیه و طبیعی خودش برگرده...

و در راستای این حدیث بسیار محبت آمیز حضرت امیرالمومنین(ع)، مردهای مومن باید خیلی حواسشون به خانم ها باشه... یادشون باشه که «بعضی از سختی ها پسرها رو مرد می کنه ولی دخترها رو له!»... باید مواظب باشن که تلاش نکنن یک زن رو تغییر بدن... باید یاد بگیرن باهاش مدارا کنن... و اونو همونجوری که هست، بخوان و دوست داشته باشن و بهش محبت کنن و ازش نگهداری و مواظبت کنن و در حد توان و ظرفیتش، ازش انتظار داشته باشن...

ما دخترها و زن ها، به گفته ی همین مولا علی(ع) که بیش از هر کس در عالم، نجیب زاده و جوانمرد بود، گل هستیم... باید گل باقی بمونیم و به گل بودنمون افتخار کنیم... ما در برابر این گل وجودمون، مسئولیم... و در ضمن، مردهای مومن هم به تأسّی از رفتار و گفتار این مرد الهی، باید برن و «باغبونی» رو یاد بگیرن... تا اینجوری زن، اونطور که باید زن باقی بمونه و تمام رحمت و نشاط و زنانگی ش رو به جامعه ی اطرافش ساطع کنه...

*یه کلیپ خیلی جالب و مرتبط (رمز فقط به خواهرا داده میشه)