القلبُ حرم الله

دوتا دل مثلِ دوتا دونه توپِ قلقلی نیستند، که پس از یک بر خوردِ جانانه هر کدام با یک بردار برآیند، و یک تکانه و شتابِ جدید به سمت و سویِ دیگری راه خودشان را ادامه بدهند! دو تا دل، دو تا عالمِ بزرگ پر از توپ قلقلی هستند، که پس از برخورد با هم، اگر قرار باشد بر هم نهی موثری نداشته باشند، و با هم هم قدم نشوند. دو عالمِ جدایِ از هم، به هم می ریزد. دو مملکت وجود متلاطم می شوند. دو دل پریشان می شود، و دو خاطر آشفته. دو دلی که حرم الله بوده. دو خاطری که عهد کرده که مشغول به عبادت خدا باشد. با این اوصاف باید دمِ درِ دل یک سری فیلترِ نگهبان کار گذاشته شود. تا قبل از چنین برخورد های برآشفتاننده ای!  آژیر خطر بکشد و چاره ی پیش گیرانه ای برایش تدبیر بکند.

قبل از ازدواج، به غایت باید از این مدل برخوردهایِ بی دل کننده ی خطر ناک دوری کرد. لازم است و باید با یک دل شُسته رفته یِ تر و تمیز و آب و جارو کرده یِ تار عنکبوت نگرفته یِ پر مهر، بروی سراغ بختِ خدا داده ات. نمی شود و نمی توانی و حق نداری دلت را در گرو مهر کسی دیگر گذاشته، پا به بخت انسانی دیگر بگذاری.

گاهی ما متوجه نیستیم ، اما حقیقت آنست که «دل» موحد ترین موجودیست که خدا خلق کرده! نمی تواند بین دو مهرِ یگانه جمع ببندد! هر دل یک جایگاه برای خدا دارد که فقط برای یک خداست و لاغیر. وجایگاهی که در دلِ یک زن برای همسر هست، همانطور یک جایگاه منحصر به فرد است. تختیست  «فقط» برای نشستن یک پادشاه. دل موحد است و در عشق، دلِ یک زن موحدتر!

پس وقتی داری برای ازدواج تصمیم می گیری. همه ی توجه دلت را معطوف کن به همان یک نفر. اجازه نده قبل از آنکه کسی برای ورود به این حرم الهی از صاحب آن که خداست اجازه بگیرد؛ به آن پا بگذارد. مراقب باش. و بدان که این خدایی که این قوانین را وضع کرده برای رعایت حدود بین نامحرمان؛ همان خداییست که اگر دل به دستوراتش بدهی ای بسا عیش که با بخت خدا داده کنی¹ و اگر بخواهی بر خلاف دستوراتش دل را بی هوا به آتشِ هر مهری گرم بکنی، خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی².

مراقب ورودی های دلت باش. و درِ تمام ورودیهایِ دلت فیلترهایی قرار بده، که با دستورات خدا هماهنگ عمل کنند. و مطمئن باش این خدایی که برای ورودِ نامحرمان به حریم جان و دل همدیگر، چنین قوانین دقیق و حساب شده ای قرار داده است؛ از ساز و کار دل تو باخبرتر است نسبت به تو. و بدان که اولین ذی نفع در این ماجرای مراقبت از دل خود تو هستی و بعد از تو همسرت و فرزندانت هستند. چراکه امام صادق^{علیه السلام} فرموده اند:

                        خوب و خوشبخت کسی است که مادرش دارای گوهر گرانبهای عفت و طهارت فکر باشد.

 

اگر پیش از این فیلتری که درِ دلت کار گذاشته بودی عملکرد خوبی نداشته، و دستی به دلت دراز شده. وقتی که بنا داری دلت را خانه ی عشقی پاک بکنی، باید اول دلت را تمیز شسته باشی از لکه های خطاهای پیش از این. به قول حضرت شاعر« شستشویی کن و آنگه به خرابات خرام⁴».

^{1و2و4. دو مصرع از غزل حضرت حافظ}

3. الحدیث جلد 3 صفحه 137